ਚੌਪਾਈ
ਸਿਂਧੁ ਤਰਨ, ਸਿਯ-ਸੋਚ ਹਰਨ, ਰਬਿ ਬਾਲ ਬਰਨ ਤਨੁ ।
ਭੁਜ ਬਿਸਾਲ, ਮੂਰਤਿ ਕਰਾਲ ਕਾਲਹੁ ਕੋ ਕਾਲ ਜਨੁ ॥
ਗਹਨ-ਦਹਨ-ਨਿਰਦਹਨ ਲਂਕ ਨਿਃਸਂਕ, ਬਂਕ-ਭੁਵ ।
ਜਾਤੁਧਾਨ-ਬਲਵਾਨ ਮਾਨ-ਮਦ-ਦਵਨ ਪਵਨਸੁਵ ॥
ਕਹ ਤੁਲਸਿਦਾਸ ਸੇਵਤ ਸੁਲਭ ਸੇਵਕ ਹਿਤ ਸਂਤਤ ਨਿਕਟ ।
ਗੁਨ ਗਨਤ, ਨਮਤ, ਸੁਮਿਰਤ ਜਪਤ ਸਮਨ ਸਕਲ-ਸਂਕਟ-ਵਿਕਟ ॥1॥

ਸ੍ਵਰ੍ਨ-ਸੈਲ-ਸਂਕਾਸ ਕੋਟਿ-ਰਵਿ ਤਰੁਨ ਤੇਜ ਘਨ ।
ਉਰ ਵਿਸਾਲ ਭੁਜ ਦਂਡ ਚਂਡ ਨਖ-ਵਜ੍ਰਤਨ ॥
ਪਿਂਗ ਨਯਨ, ਭ੍ਰੁਰੁਇਕੁਟੀ ਕਰਾਲ ਰਸਨਾ ਦਸਨਾਨਨ ।
ਕਪਿਸ ਕੇਸ ਕਰਕਸ ਲਂਗੂਰ, ਖਲ-ਦਲ-ਬਲ-ਭਾਨਨ ॥
ਕਹ ਤੁਲਸਿਦਾਸ ਬਸ ਜਾਸੁ ਉਰ ਮਾਰੁਤਸੁਤ ਮੂਰਤਿ ਵਿਕਟ ।
ਸਂਤਾਪ ਪਾਪ ਤੇਹਿ ਪੁਰੁਸ਼ ਪਹਿ ਸਪਨੇਹੁఁ ਨਹਿਂ ਆਵਤ ਨਿਕਟ ॥2॥

ਝੂਲਨਾ
ਪਂਚਮੁਖ-ਛਃਮੁਖ ਭ੍ਰੁਰੁਇਗੁ ਮੁਖ੍ਯ ਭਟ ਅਸੁਰ ਸੁਰ, ਸਰ੍ਵ ਸਰਿ ਸਮਰ ਸਮਰਤ੍ਥ ਸੂਰੋ ।
ਬਾਂਕੁਰੋ ਬੀਰ ਬਿਰੁਦੈਤ ਬਿਰੁਦਾਵਲੀ, ਬੇਦ ਬਂਦੀ ਬਦਤ ਪੈਜਪੂਰੋ ॥
ਜਾਸੁ ਗੁਨਗਾਥ ਰਘੁਨਾਥ ਕਹ ਜਾਸੁਬਲ, ਬਿਪੁਲ ਜਲ ਭਰਿਤ ਜਗ ਜਲਧਿ ਝੂਰੋ ।
ਦੁਵਨ ਦਲ ਦਮਨ ਕੋ ਕੌਨ ਤੁਲਸੀਸ ਹੈ, ਪਵਨ ਕੋ ਪੂਤ ਰਜਪੂਤ ਰੁਰੋ ॥3॥

ਘਨਾਕ੍ਸ਼ਰੀ
ਭਾਨੁਸੋਂ ਪਢਨ ਹਨੁਮਾਨ ਗੇ ਭਾਨੁਮਨ, ਅਨੁਮਾਨਿ ਸਿਸੁ ਕੇਲਿ ਕਿਯੋ ਫੇਰ ਫਾਰਸੋ ।
ਪਾਛਿਲੇ ਪਗਨਿ ਗਮ ਗਗਨ ਮਗਨ ਮਨ, ਕ੍ਰਮ ਕੋ ਨ ਭ੍ਰਮ ਕਪਿ ਬਾਲਕ ਬਿਹਾਰ ਸੋ ॥
ਕੌਤੁਕ ਬਿਲੋਕਿ ਲੋਕਪਾਲ ਹਰਿਹਰ ਵਿਧਿ, ਲੋਚਨਨਿ ਚਕਾਚੌਂਧੀ ਚਿਤ੍ਤਨਿ ਖਬਾਰ ਸੋ।
ਬਲ ਕੈਂਧੋ ਬੀਰ ਰਸ ਧੀਰਜ ਕੈ, ਸਾਹਸ ਕੈ, ਤੁਲਸੀ ਸਰੀਰ ਧਰੇ ਸਬਨਿ ਸਾਰ ਸੋ ॥4॥

ਭਾਰਤ ਮੇਂ ਪਾਰਥ ਕੇ ਰਥ ਕੇਥੂ ਕਪਿਰਾਜ, ਗਾਜ੍ਯੋ ਸੁਨਿ ਕੁਰੁਰਾਜ ਦਲ ਹਲ ਬਲ ਭੋ ।
ਕਹ੍ਯੋ ਦ੍ਰੋਨ ਭੀਸ਼ਮ ਸਮੀਰ ਸੁਤ ਮਹਾਬੀਰ, ਬੀਰ-ਰਸ-ਬਾਰਿ-ਨਿਧਿ ਜਾਕੋ ਬਲ ਜਲ ਭੋ ॥
ਬਾਨਰ ਸੁਭਾਯ ਬਾਲ ਕੇਲਿ ਭੂਮਿ ਭਾਨੁ ਲਾਗਿ, ਫਲఁਗ ਫਲਾఁਗ ਹੂਤੇਂ ਘਾਟਿ ਨਭ ਤਲ ਭੋ ।
ਨਾਈ-ਨਾਈ-ਮਾਥ ਜੋਰਿ-ਜੋਰਿ ਹਾਥ ਜੋਧਾ ਜੋ ਹੈਂ, ਹਨੁਮਾਨ ਦੇਖੇ ਜਗਜੀਵਨ ਕੋ ਫਲ ਭੋ ॥5॥

ਗੋ-ਪਦ ਪਯੋਧਿ ਕਰਿ, ਹੋਲਿਕਾ ਜ੍ਯੋਂ ਲਾਈ ਲਂਕ, ਨਿਪਟ ਨਿਃਸਂਕ ਪਰ ਪੁਰ ਗਲ ਬਲ ਭੋ ।
ਦ੍ਰੋਨ ਸੋ ਪਹਾਰ ਲਿਯੋ ਖ੍ਯਾਲ ਹੀ ਉਖਾਰਿ ਕਰ, ਕਂਦੁਕ ਜ੍ਯੋਂ ਕਪਿ ਖੇਲ ਬੇਲ ਕੈਸੋ ਫਲ ਭੋ ॥
ਸਂਕਟ ਸਮਾਜ ਅਸਮਂਜਸ ਭੋ ਰਾਮ ਰਾਜ, ਕਾਜ ਜੁਗ ਪੂਗਨਿ ਕੋ ਕਰਤਲ ਪਲ ਭੋ ।
ਸਾਹਸੀ ਸਮਤ੍ਥ ਤੁਲਸੀ ਕੋ ਨਾਈ ਜਾ ਕੀ ਬਾఁਹ, ਲੋਕ ਪਾਲ ਪਾਲਨ ਕੋ ਫਿਰ ਥਿਰ ਥਲ ਭੋ ॥6॥

ਕਮਠ ਕੀ ਪੀਠਿ ਜਾਕੇ ਗੋਡਨਿ ਕੀ ਗਾਡੈਂ ਮਾਨੋ, ਨਾਪ ਕੇ ਭਾਜਨ ਭਰਿ ਜਲ ਨਿਧਿ ਜਲ ਭੋ ।
ਜਾਤੁਧਾਨ ਦਾਵਨ ਪਰਾਵਨ ਕੋ ਦੁਰ੍ਗ ਭਯੋ, ਮਹਾ ਮੀਨ ਬਾਸ ਤਿਮਿ ਤੋਮਨਿ ਕੋ ਥਲ ਭੋ ॥
ਕੁਂਭਕਰਨ ਰਾਵਨ ਪਯੋਦ ਨਾਦ ਈਧਨ ਕੋ, ਤੁਲਸੀ ਪ੍ਰਤਾਪ ਜਾਕੋ ਪ੍ਰਬਲ ਅਨਲ ਭੋ ।
ਭੀਸ਼ਮ ਕਹਤ ਮੇਰੇ ਅਨੁਮਾਨ ਹਨੁਮਾਨ, ਸਾਰਿਖੋ ਤ੍ਰਿਕਾਲ ਨ ਤ੍ਰਿਲੋਕ ਮਹਾਬਲ ਭੋ ॥7॥

ਦੂਤ ਰਾਮ ਰਾਯ ਕੋ ਸਪੂਤ ਪੂਤ ਪੌਨਕੋ ਤੂ, ਅਂਜਨੀ ਕੋ ਨਂਦਨ ਪ੍ਰਤਾਪ ਭੂਰਿ ਭਾਨੁ ਸੋ ।
ਸੀਯ-ਸੋਚ-ਸਮਨ, ਦੁਰਿਤ ਦੋਸ਼ ਦਮਨ, ਸਰਨ ਆਯੇ ਅਵਨ ਲਖਨ ਪ੍ਰਿਯ ਪ੍ਰਾਣ ਸੋ ॥
ਦਸਮੁਖ ਦੁਸਹ ਦਰਿਦ੍ਰ ਦਰਿਬੇ ਕੋ ਭਯੋ, ਪ੍ਰਕਟ ਤਿਲੋਕ ਓਕ ਤੁਲਸੀ ਨਿਧਾਨ ਸੋ ।
ਜ੍ਞਾਨ ਗੁਨਵਾਨ ਬਲਵਾਨ ਸੇਵਾ ਸਾਵਧਾਨ, ਸਾਹੇਬ ਸੁਜਾਨ ਉਰ ਆਨੁ ਹਨੁਮਾਨ ਸੋ ॥8॥

ਦਵਨ ਦੁਵਨ ਦਲ ਭੁਵਨ ਬਿਦਿਤ ਬਲ, ਬੇਦ ਜਸ ਗਾਵਤ ਬਿਬੁਧ ਬਂਦੀ ਛੋਰ ਕੋ ।
ਪਾਪ ਤਾਪ ਤਿਮਿਰ ਤੁਹਿਨ ਨਿਘਟਨ ਪਟੁ, ਸੇਵਕ ਸਰੋਰੁਹ ਸੁਖਦ ਭਾਨੁ ਭੋਰ ਕੋ ॥
ਲੋਕ ਪਰਲੋਕ ਤੇਂ ਬਿਸੋਕ ਸਪਨੇ ਨ ਸੋਕ, ਤੁਲਸੀ ਕੇ ਹਿਯੇ ਹੈ ਭਰੋਸੋ ਏਕ ਓਰ ਕੋ ।
ਰਾਮ ਕੋ ਦੁਲਾਰੋ ਦਾਸ ਬਾਮਦੇਵ ਕੋ ਨਿਵਾਸ। ਨਾਮ ਕਲਿ ਕਾਮਤਰੁ ਕੇਸਰੀ ਕਿਸੋਰ ਕੋ ॥9॥

ਮਹਾਬਲ ਸੀਮ ਮਹਾ ਭੀਮ ਮਹਾਬਾਨ ਇਤ, ਮਹਾਬੀਰ ਬਿਦਿਤ ਬਰਾਯੋ ਰਘੁਬੀਰ ਕੋ ।
ਕੁਲਿਸ ਕਠੋਰ ਤਨੁ ਜੋਰ ਪਰੈ ਰੋਰ ਰਨ, ਕਰੁਨਾ ਕਲਿਤ ਮਨ ਧਾਰਮਿਕ ਧੀਰ ਕੋ ॥
ਦੁਰ੍ਜਨ ਕੋ ਕਾਲਸੋ ਕਰਾਲ ਪਾਲ ਸਜ੍ਜਨ ਕੋ, ਸੁਮਿਰੇ ਹਰਨ ਹਾਰ ਤੁਲਸੀ ਕੀ ਪੀਰ ਕੋ ।
ਸੀਯ-ਸੁਖ-ਦਾਯਕ ਦੁਲਾਰੋ ਰਘੁਨਾਯਕ ਕੋ, ਸੇਵਕ ਸਹਾਯਕ ਹੈ ਸਾਹਸੀ ਸਮੀਰ ਕੋ ॥10॥

ਰਚਿਬੇ ਕੋ ਬਿਧਿ ਜੈਸੇ, ਪਾਲਿਬੇ ਕੋ ਹਰਿ ਹਰ, ਮੀਚ ਮਾਰਿਬੇ ਕੋ, ਜ੍ਯਾਈਬੇ ਕੋ ਸੁਧਾਪਾਨ ਭੋ ।
ਧਰਿਬੇ ਕੋ ਧਰਨਿ, ਤਰਨਿ ਤਮ ਦਲਿਬੇ ਕੋ, ਸੋਖਿਬੇ ਕ੍ਰੁਰੁਇਸਾਨੁ ਪੋਸ਼ਿਬੇ ਕੋ ਹਿਮ ਭਾਨੁ ਭੋ ॥
ਖਲ ਦੁਃਖ ਦੋਸ਼ਿਬੇ ਕੋ, ਜਨ ਪਰਿਤੋਸ਼ਿਬੇ ਕੋ, ਮਾఁਗਿਬੋ ਮਲੀਨਤਾ ਕੋ ਮੋਦਕ ਦੁਦਾਨ ਭੋ ।
ਆਰਤ ਕੀ ਆਰਤਿ ਨਿਵਾਰਿਬੇ ਕੋ ਤਿਹੁఁ ਪੁਰ, ਤੁਲਸੀ ਕੋ ਸਾਹੇਬ ਹਠੀਲੋ ਹਨੁਮਾਨ ਭੋ ॥11॥

ਸੇਵਕ ਸ੍ਯੋਕਾਈ ਜਾਨਿ ਜਾਨਕੀਸ ਮਾਨੈ ਕਾਨਿ, ਸਾਨੁਕੂਲ ਸੂਲਪਾਨਿ ਨਵੈ ਨਾਥ ਨਾఁਕ ਕੋ ।
ਦੇਵੀ ਦੇਵ ਦਾਨਵ ਦਯਾਵਨੇ ਹ੍ਵੈ ਜੋਰੈਂ ਹਾਥ, ਬਾਪੁਰੇ ਬਰਾਕ ਕਹਾ ਔਰ ਰਾਜਾ ਰਾఁਕ ਕੋ ॥
ਜਾਗਤ ਸੋਵਤ ਬੈਠੇ ਬਾਗਤ ਬਿਨੋਦ ਮੋਦ, ਤਾਕੇ ਜੋ ਅਨਰ੍ਥ ਸੋ ਸਮਰ੍ਥ ਏਕ ਆఁਕ ਕੋ ।
ਸਬ ਦਿਨ ਰੁਰੋ ਪਰੈ ਪੂਰੋ ਜਹਾఁ ਤਹਾఁ ਤਾਹਿ, ਜਾਕੇ ਹੈ ਭਰੋਸੋ ਹਿਯੇ ਹਨੁਮਾਨ ਹਾఁਕ ਕੋ ॥12॥

ਸਾਨੁਗ ਸਗੌਰਿ ਸਾਨੁਕੂਲ ਸੂਲਪਾਨਿ ਤਾਹਿ, ਲੋਕਪਾਲ ਸਕਲ ਲਖਨ ਰਾਮ ਜਾਨਕੀ ।
ਲੋਕ ਪਰਲੋਕ ਕੋ ਬਿਸੋਕ ਸੋ ਤਿਲੋਕ ਤਾਹਿ, ਤੁਲਸੀ ਤਮਾਇ ਕਹਾ ਕਾਹੂ ਬੀਰ ਆਨਕੀ ॥
ਕੇਸਰੀ ਕਿਸੋਰ ਬਂਦੀਛੋਰ ਕੇ ਨੇਵਾਜੇ ਸਬ, ਕੀਰਤਿ ਬਿਮਲ ਕਪਿ ਕਰੁਨਾਨਿਧਾਨ ਕੀ ।
ਬਾਲਕ ਜ੍ਯੋਂ ਪਾਲਿ ਹੈਂ ਕ੍ਰੁਰੁਇਪਾਲੁ ਮੁਨਿ ਸਿਦ੍ਧਤਾ ਕੋ, ਜਾਕੇ ਹਿਯੇ ਹੁਲਸਤਿ ਹਾఁਕ ਹਨੁਮਾਨ ਕੀ ॥13॥

ਕਰੁਨਾਨਿਧਾਨ ਬਲਬੁਦ੍ਧਿ ਕੇ ਨਿਧਾਨ ਹੌ, ਮਹਿਮਾ ਨਿਧਾਨ ਗੁਨਜ੍ਞਾਨ ਕੇ ਨਿਧਾਨ ਹੌ ।
ਬਾਮ ਦੇਵ ਰੁਪ ਭੂਪ ਰਾਮ ਕੇ ਸਨੇਹੀ, ਨਾਮ, ਲੇਤ ਦੇਤ ਅਰ੍ਥ ਧਰ੍ਮ ਕਾਮ ਨਿਰਬਾਨ ਹੌ ॥
ਆਪਨੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਸੀਤਾਰਾਮ ਕੇ ਸੁਭਾਵ ਸੀਲ, ਲੋਕ ਬੇਦ ਬਿਧਿ ਕੇ ਬਿਦੂਸ਼ ਹਨੁਮਾਨ ਹੌ ।
ਮਨ ਕੀ ਬਚਨ ਕੀ ਕਰਮ ਕੀ ਤਿਹੂఁ ਪ੍ਰਕਾਰ, ਤੁਲਸੀ ਤਿਹਾਰੋ ਤੁਮ ਸਾਹੇਬ ਸੁਜਾਨ ਹੌ ॥14॥

ਮਨ ਕੋ ਅਗਮ ਤਨ ਸੁਗਮ ਕਿਯੇ ਕਪੀਸ, ਕਾਜ ਮਹਾਰਾਜ ਕੇ ਸਮਾਜ ਸਾਜ ਸਾਜੇ ਹੈਮ੍ ।
ਦੇਵਬਂਦੀ ਛੋਰ ਰਨਰੋਰ ਕੇਸਰੀ ਕਿਸੋਰ, ਜੁਗ ਜੁਗ ਜਗ ਤੇਰੇ ਬਿਰਦ ਬਿਰਾਜੇ ਹੈਮ੍ ।
ਬੀਰ ਬਰਜੋਰ ਘਟਿ ਜੋਰ ਤੁਲਸੀ ਕੀ ਓਰ, ਸੁਨਿ ਸਕੁਚਾਨੇ ਸਾਧੁ ਖਲ ਗਨ ਗਾਜੇ ਹੈਮ੍ ।
ਬਿਗਰੀ ਸఁਵਾਰ ਅਂਜਨੀ ਕੁਮਾਰ ਕੀਜੇ ਮੋਹਿਂ, ਜੈਸੇ ਹੋਤ ਆਯੇ ਹਨੁਮਾਨ ਕੇ ਨਿਵਾਜੇ ਹੈਮ੍ ॥15॥
ਸਵੈਯਾ
ਜਾਨ ਸਿਰੋਮਨਿ ਹੋ ਹਨੁਮਾਨ ਸਦਾ ਜਨ ਕੇ ਮਨ ਬਾਸ ਤਿਹਾਰੋ ।
ਢਾਰੋ ਬਿਗਾਰੋ ਮੈਂ ਕਾਕੋ ਕਹਾ ਕੇਹਿ ਕਾਰਨ ਖੀਝਤ ਹੌਂ ਤੋ ਤਿਹਾਰੋ ॥
ਸਾਹੇਬ ਸੇਵਕ ਨਾਤੇ ਤੋ ਹਾਤੋ ਕਿਯੋ ਸੋ ਤਹਾਂ ਤੁਲਸੀ ਕੋ ਨ ਚਾਰੋ ।
ਦੋਸ਼ ਸੁਨਾਯੇ ਤੈਂ ਆਗੇਹੁఁ ਕੋ ਹੋਸ਼ਿਯਾਰ ਹ੍ਵੈਂ ਹੋਂ ਮਨ ਤੋ ਹਿਯ ਹਾਰੋ ॥16॥

ਤੇਰੇ ਥਪੈ ਉਥਪੈ ਨ ਮਹੇਸ, ਥਪੈ ਥਿਰ ਕੋ ਕਪਿ ਜੇ ਉਰ ਘਾਲੇ ।
ਤੇਰੇ ਨਿਬਾਜੇ ਗਰੀਬ ਨਿਬਾਜ ਬਿਰਾਜਤ ਬੈਰਿਨ ਕੇ ਉਰ ਸਾਲੇ ॥
ਸਂਕਟ ਸੋਚ ਸਬੈ ਤੁਲਸੀ ਲਿਯੇ ਨਾਮ ਫਟੈ ਮਕਰੀ ਕੇ ਸੇ ਜਾਲੇ ।
ਬੂਢ ਭਯੇ ਬਲਿ ਮੇਰਿਹਿਂ ਬਾਰ, ਕਿ ਹਾਰਿ ਪਰੇ ਬਹੁਤੈ ਨਤ ਪਾਲੇ ॥17॥

ਸਿਂਧੁ ਤਰੇ ਬਡੇ ਬੀਰ ਦਲੇ ਖਲ, ਜਾਰੇ ਹੈਂ ਲਂਕ ਸੇ ਬਂਕ ਮਵਾਸੇ ।
ਤੈਂ ਰਨਿ ਕੇਹਰਿ ਕੇਹਰਿ ਕੇ ਬਿਦਲੇ ਅਰਿ ਕੁਂਜਰ ਛੈਲ ਛਵਾਸੇ ॥
ਤੋਸੋ ਸਮਤ੍ਥ ਸੁਸਾਹੇਬ ਸੇਈ ਸਹੈ ਤੁਲਸੀ ਦੁਖ ਦੋਸ਼ ਦਵਾ ਸੇ ।
ਬਾਨਰਬਾਜ ! ਬਢੇ ਖਲ ਖੇਚਰ, ਲੀਜਤ ਕ੍ਯੋਂ ਨ ਲਪੇਟਿ ਲਵਾਸੇ ॥18॥

ਅਚ੍ਛ ਵਿਮਰ੍ਦਨ ਕਾਨਨ ਭਾਨਿ ਦਸਾਨਨ ਆਨਨ ਭਾ ਨ ਨਿਹਾਰੋ ।
ਬਾਰਿਦਨਾਦ ਅਕਂਪਨ ਕੁਂਭਕਰਨ ਸੇ ਕੁਂਜਰ ਕੇਹਰਿ ਵਾਰੋ ॥
ਰਾਮ ਪ੍ਰਤਾਪ ਹੁਤਾਸਨ, ਕਚ੍ਛ, ਵਿਪਚ੍ਛ, ਸਮੀਰ ਸਮੀਰ ਦੁਲਾਰੋ ।
ਪਾਪ ਤੇ ਸਾਪ ਤੇ ਤਾਪ ਤਿਹੂఁ ਤੇਂ ਸਦਾ ਤੁਲਸੀ ਕਹ ਸੋ ਰਖਵਾਰੋ ॥19॥

ਘਨਾਕ੍ਸ਼ਰੀ
ਜਾਨਤ ਜਹਾਨ ਹਨੁਮਾਨ ਕੋ ਨਿਵਾਜ੍ਯੋ ਜਨ, ਮਨ ਅਨੁਮਾਨਿ ਬਲਿ ਬੋਲ ਨ ਬਿਸਾਰਿਯੇ ।
ਸੇਵਾ ਜੋਗ ਤੁਲਸੀ ਕਬਹੁఁ ਕਹਾ ਚੂਕ ਪਰੀ, ਸਾਹੇਬ ਸੁਭਾਵ ਕਪਿ ਸਾਹਿਬੀ ਸਂਭਾਰਿਯੇ ॥
ਅਪਰਾਧੀ ਜਾਨਿ ਕੀਜੈ ਸਾਸਤਿ ਸਹਸ ਭਾਂਤਿ, ਮੋਦਕ ਮਰੈ ਜੋ ਤਾਹਿ ਮਾਹੁਰ ਨ ਮਾਰਿਯੇ ।
ਸਾਹਸੀ ਸਮੀਰ ਕੇ ਦੁਲਾਰੇ ਰਘੁਬੀਰ ਜੂ ਕੇ, ਬਾఁਹ ਪੀਰ ਮਹਾਬੀਰ ਬੇਗਿ ਹੀ ਨਿਵਾਰਿਯੇ ॥20॥

ਬਾਲਕ ਬਿਲੋਕਿ, ਬਲਿ ਬਾਰੇਂ ਤੇਂ ਆਪਨੋ ਕਿਯੋ, ਦੀਨਬਂਧੁ ਦਯਾ ਕੀਨ੍ਹੀਂ ਨਿਰੁਪਾਧਿ ਨ੍ਯਾਰਿਯੇ ।
ਰਾਵਰੋ ਭਰੋਸੋ ਤੁਲਸੀ ਕੇ, ਰਾਵਰੋਈ ਬਲ, ਆਸ ਰਾਵਰੀਯੈ ਦਾਸ ਰਾਵਰੋ ਵਿਚਾਰਿਯੇ ॥
ਬਡੋ ਬਿਕਰਾਲ ਕਲਿ ਕਾਕੋ ਨ ਬਿਹਾਲ ਕਿਯੋ, ਮਾਥੇ ਪਗੁ ਬਲਿ ਕੋ ਨਿਹਾਰਿ ਸੋ ਨਿਬਾਰਿਯੇ ।
ਕੇਸਰੀ ਕਿਸੋਰ ਰਨਰੋਰ ਬਰਜੋਰ ਬੀਰ, ਬਾఁਹ ਪੀਰ ਰਾਹੁ ਮਾਤੁ ਜ੍ਯੌਂ ਪਛਾਰਿ ਮਾਰਿਯੇ ॥21॥

ਉਥਪੇ ਥਪਨਥਿਰ ਥਪੇ ਉਥਪਨਹਾਰ, ਕੇਸਰੀ ਕੁਮਾਰ ਬਲ ਆਪਨੋ ਸਂਬਾਰਿਯੇ ।
ਰਾਮ ਕੇ ਗੁਲਾਮਨਿ ਕੋ ਕਾਮ ਤਰੁ ਰਾਮਦੂਤ, ਮੋਸੇ ਦੀਨ ਦੂਬਰੇ ਕੋ ਤਕਿਯਾ ਤਿਹਾਰਿਯੇ ॥
ਸਾਹੇਬ ਸਮਰ੍ਥ ਤੋ ਸੋਂ ਤੁਲਸੀ ਕੇ ਮਾਥੇ ਪਰ, ਸੋਊ ਅਪਰਾਧ ਬਿਨੁ ਬੀਰ, ਬਾఁਧਿ ਮਾਰਿਯੇ ।
ਪੋਖਰੀ ਬਿਸਾਲ ਬਾఁਹੁ, ਬਲਿ, ਬਾਰਿਚਰ ਪੀਰ, ਮਕਰੀ ਜ੍ਯੋਂ ਪਕਰਿ ਕੇ ਬਦਨ ਬਿਦਾਰਿਯੇ ॥22॥

ਰਾਮ ਕੋ ਸਨੇਹ, ਰਾਮ ਸਾਹਸ ਲਖਨ ਸਿਯ, ਰਾਮ ਕੀ ਭਗਤਿ, ਸੋਚ ਸਂਕਟ ਨਿਵਾਰਿਯੇ ।
ਮੁਦ ਮਰਕਟ ਰੋਗ ਬਾਰਿਨਿਧਿ ਹੇਰਿ ਹਾਰੇ, ਜੀਵ ਜਾਮਵਂਤ ਕੋ ਭਰੋਸੋ ਤੇਰੋ ਭਾਰਿਯੇ ॥
ਕੂਦਿਯੇ ਕ੍ਰੁਰੁਇਪਾਲ ਤੁਲਸੀ ਸੁਪ੍ਰੇਮ ਪਬ੍ਬਯਤੇਂ, ਸੁਥਲ ਸੁਬੇਲ ਭਾਲੂ ਬੈਠਿ ਕੈ ਵਿਚਾਰਿਯੇ ।
ਮਹਾਬੀਰ ਬਾఁਕੁਰੇ ਬਰਾਕੀ ਬਾఁਹ ਪੀਰ ਕ੍ਯੋਂ ਨ, ਲਂਕਿਨੀ ਜ੍ਯੋਂ ਲਾਤ ਘਾਤ ਹੀ ਮਰੋਰਿ ਮਾਰਿਯੇ ॥23॥

ਲੋਕ ਪਰਲੋਕਹੁఁ ਤਿਲੋਕ ਨ ਵਿਲੋਕਿਯਤ, ਤੋਸੇ ਸਮਰਥ ਚਸ਼ ਚਾਰਿਹੂఁ ਨਿਹਾਰਿਯੇ ।
ਕਰ੍ਮ, ਕਾਲ, ਲੋਕਪਾਲ, ਅਗ ਜਗ ਜੀਵਜਾਲ, ਨਾਥ ਹਾਥ ਸਬ ਨਿਜ ਮਹਿਮਾ ਬਿਚਾਰਿਯੇ ॥
ਖਾਸ ਦਾਸ ਰਾਵਰੋ, ਨਿਵਾਸ ਤੇਰੋ ਤਾਸੁ ਉਰ, ਤੁਲਸੀ ਸੋ, ਦੇਵ ਦੁਖੀ ਦੇਖਿਅਤ ਭਾਰਿਯੇ ।
ਬਾਤ ਤਰੁਮੂਲ ਬਾఁਹੂਸੂਲ ਕਪਿਕਚ੍ਛੁ ਬੇਲਿ, ਉਪਜੀ ਸਕੇਲਿ ਕਪਿ ਕੇਲਿ ਹੀ ਉਖਾਰਿਯੇ ॥24॥

ਕਰਮ ਕਰਾਲ ਕਂਸ ਭੂਮਿਪਾਲ ਕੇ ਭਰੋਸੇ, ਬਕੀ ਬਕ ਭਗਿਨੀ ਕਾਹੂ ਤੇਂ ਕਹਾ ਡਰੈਗੀ ।
ਬਡੀ ਬਿਕਰਾਲ ਬਾਲ ਘਾਤਿਨੀ ਨ ਜਾਤ ਕਹਿ, ਬਾఁਹੂ ਬਲ ਬਾਲਕ ਛਬੀਲੇ ਛੋਟੇ ਛਰੈਗੀ ॥
ਆਈ ਹੈ ਬਨਾਈ ਬੇਸ਼ ਆਪ ਹੀ ਬਿਚਾਰਿ ਦੇਖ, ਪਾਪ ਜਾਯ ਸਬ ਕੋ ਗੁਨੀ ਕੇ ਪਾਲੇ ਪਰੈਗੀ ।
ਪੂਤਨਾ ਪਿਸਾਚਿਨੀ ਜ੍ਯੌਂ ਕਪਿ ਕਾਨ੍ਹ ਤੁਲਸੀ ਕੀ, ਬਾఁਹ ਪੀਰ ਮਹਾਬੀਰ ਤੇਰੇ ਮਾਰੇ ਮਰੈਗੀ ॥25॥

ਭਾਲ ਕੀ ਕਿ ਕਾਲ ਕੀ ਕਿ ਰੋਸ਼ ਕੀ ਤ੍ਰਿਦੋਸ਼ ਕੀ ਹੈ, ਬੇਦਨ ਬਿਸ਼ਮ ਪਾਪ ਤਾਪ ਛਲ ਛਾఁਹ ਕੀ ।
ਕਰਮਨ ਕੂਟ ਕੀ ਕਿ ਜਂਤ੍ਰ ਮਂਤ੍ਰ ਬੂਟ ਕੀ, ਪਰਾਹਿ ਜਾਹਿ ਪਾਪਿਨੀ ਮਲੀਨ ਮਨ ਮਾఁਹ ਕੀ ॥
ਪੈਹਹਿ ਸਜਾਯ, ਨਤ ਕਹਤ ਬਜਾਯ ਤੋਹਿ, ਬਾਬਰੀ ਨ ਹੋਹਿ ਬਾਨਿ ਜਾਨਿ ਕਪਿ ਨਾఁਹ ਕੀ ।
ਆਨ ਹਨੁਮਾਨ ਕੀ ਦੁਹਾਈ ਬਲਵਾਨ ਕੀ, ਸਪਥ ਮਹਾਬੀਰ ਕੀ ਜੋ ਰਹੈ ਪੀਰ ਬਾఁਹ ਕੀ ॥26॥

ਸਿਂਹਿਕਾ ਸఁਹਾਰਿ ਬਲ ਸੁਰਸਾ ਸੁਧਾਰਿ ਛਲ, ਲਂਕਿਨੀ ਪਛਾਰਿ ਮਾਰਿ ਬਾਟਿਕਾ ਉਜਾਰੀ ਹੈ ।
ਲਂਕ ਪਰਜਾਰਿ ਮਕਰੀ ਬਿਦਾਰਿ ਬਾਰ ਬਾਰ, ਜਾਤੁਧਾਨ ਧਾਰਿ ਧੂਰਿ ਧਾਨੀ ਕਰਿ ਡਾਰੀ ਹੈ ॥
ਤੋਰਿ ਜਮਕਾਤਰਿ ਮਂਦੋਦਰੀ ਕਠੋਰਿ ਆਨੀ, ਰਾਵਨ ਕੀ ਰਾਨੀ ਮੇਘਨਾਦ ਮਹਤਾਰੀ ਹੈ ।
ਭੀਰ ਬਾఁਹ ਪੀਰ ਕੀ ਨਿਪਟ ਰਾਖੀ ਮਹਾਬੀਰ, ਕੌਨ ਕੇ ਸਕੋਚ ਤੁਲਸੀ ਕੇ ਸੋਚ ਭਾਰੀ ਹੈ ॥27॥

ਤੇਰੋ ਬਾਲਿ ਕੇਲਿ ਬੀਰ ਸੁਨਿ ਸਹਮਤ ਧੀਰ, ਭੂਲਤ ਸਰੀਰ ਸੁਧਿ ਸਕ੍ਰ ਰਵਿ ਰਾਹੁ ਕੀ ।
ਤੇਰੀ ਬਾఁਹ ਬਸਤ ਬਿਸੋਕ ਲੋਕ ਪਾਲ ਸਬ, ਤੇਰੋ ਨਾਮ ਲੇਤ ਰਹੈਂ ਆਰਤਿ ਨ ਕਾਹੁ ਕੀ ॥
ਸਾਮ ਦਾਮ ਭੇਦ ਵਿਧਿ ਬੇਦਹੂ ਲਬੇਦ ਸਿਧਿ, ਹਾਥ ਕਪਿਨਾਥ ਹੀ ਕੇ ਚੋਟੀ ਚੋਰ ਸਾਹੁ ਕੀ ।
ਆਲਸ ਅਨਖ ਪਰਿਹਾਸ ਕੈ ਸਿਖਾਵਨ ਹੈ, ਏਤੇ ਦਿਨ ਰਹੀ ਪੀਰ ਤੁਲਸੀ ਕੇ ਬਾਹੁ ਕੀ ॥28॥

ਟੂਕਨਿ ਕੋ ਘਰ ਘਰ ਡੋਲਤ ਕఁਗਾਲ ਬੋਲਿ, ਬਾਲ ਜ੍ਯੋਂ ਕ੍ਰੁਰੁਇਪਾਲ ਨਤ ਪਾਲ ਪਾਲਿ ਪੋਸੋ ਹੈ ।
ਕੀਨ੍ਹੀ ਹੈ ਸఁਭਾਰ ਸਾਰ ਅఁਜਨੀ ਕੁਮਾਰ ਬੀਰ, ਆਪਨੋ ਬਿਸਾਰਿ ਹੈਂ ਨ ਮੇਰੇਹੂ ਭਰੋਸੋ ਹੈ ॥
ਇਤਨੋ ਪਰੇਖੋ ਸਬ ਭਾਂਤਿ ਸਮਰਥ ਆਜੁ, ਕਪਿਰਾਜ ਸਾਂਚੀ ਕਹੌਂ ਕੋ ਤਿਲੋਕ ਤੋਸੋ ਹੈ ।
ਸਾਸਤਿ ਸਹਤ ਦਾਸ ਕੀਜੇ ਪੇਖਿ ਪਰਿਹਾਸ, ਚੀਰੀ ਕੋ ਮਰਨ ਖੇਲ ਬਾਲਕਨਿ ਕੋਸੋ ਹੈ ॥29॥

ਆਪਨੇ ਹੀ ਪਾਪ ਤੇਂ ਤ੍ਰਿਪਾਤ ਤੇਂ ਕਿ ਸਾਪ ਤੇਂ, ਬਢੀ ਹੈ ਬਾఁਹ ਬੇਦਨ ਕਹੀ ਨ ਸਹਿ ਜਾਤਿ ਹੈ ।
ਔਸ਼ਧ ਅਨੇਕ ਜਂਤ੍ਰ ਮਂਤ੍ਰ ਟੋਟਕਾਦਿ ਕਿਯੇ, ਬਾਦਿ ਭਯੇ ਦੇਵਤਾ ਮਨਾਯੇ ਅਧੀਕਾਤਿ ਹੈ ॥
ਕਰਤਾਰ, ਭਰਤਾਰ, ਹਰਤਾਰ, ਕਰ੍ਮ ਕਾਲ, ਕੋ ਹੈ ਜਗਜਾਲ ਜੋ ਨ ਮਾਨਤ ਇਤਾਤਿ ਹੈ ।
ਚੇਰੋ ਤੇਰੋ ਤੁਲਸੀ ਤੂ ਮੇਰੋ ਕਹ੍ਯੋ ਰਾਮ ਦੂਤ, ਢੀਲ ਤੇਰੀ ਬੀਰ ਮੋਹਿ ਪੀਰ ਤੇਂ ਪਿਰਾਤਿ ਹੈ ॥30॥

ਦੂਤ ਰਾਮ ਰਾਯ ਕੋ, ਸਪੂਤ ਪੂਤ ਵਾਯ ਕੋ, ਸਮਤ੍ਵ ਹਾਥ ਪਾਯ ਕੋ ਸਹਾਯ ਅਸਹਾਯ ਕੋ ।
ਬਾఁਕੀ ਬਿਰਦਾਵਲੀ ਬਿਦਿਤ ਬੇਦ ਗਾਇਯਤ, ਰਾਵਨ ਸੋ ਭਟ ਭਯੋ ਮੁਠਿਕਾ ਕੇ ਧਾਯ ਕੋ ॥
ਏਤੇ ਬਡੇ ਸਾਹੇਬ ਸਮਰ੍ਥ ਕੋ ਨਿਵਾਜੋ ਆਜ, ਸੀਦਤ ਸੁਸੇਵਕ ਬਚਨ ਮਨ ਕਾਯ ਕੋ ।
ਥੋਰੀ ਬਾఁਹ ਪੀਰ ਕੀ ਬਡੀ ਗਲਾਨਿ ਤੁਲਸੀ ਕੋ, ਕੌਨ ਪਾਪ ਕੋਪ, ਲੋਪ ਪ੍ਰਕਟ ਪ੍ਰਭਾਯ ਕੋ ॥31॥

ਦੇਵੀ ਦੇਵ ਦਨੁਜ ਮਨੁਜ ਮੁਨਿ ਸਿਦ੍ਧ ਨਾਗ, ਛੋਟੇ ਬਡੇ ਜੀਵ ਜੇਤੇ ਚੇਤਨ ਅਚੇਤ ਹੈਮ੍ ।
ਪੂਤਨਾ ਪਿਸਾਚੀ ਜਾਤੁਧਾਨੀ ਜਾਤੁਧਾਨ ਬਾਗ, ਰਾਮ ਦੂਤ ਕੀ ਰਜਾਈ ਮਾਥੇ ਮਾਨਿ ਲੇਤ ਹੈਮ੍ ॥
ਘੋਰ ਜਂਤ੍ਰ ਮਂਤ੍ਰ ਕੂਟ ਕਪਟ ਕੁਰੋਗ ਜੋਗ, ਹਨੁਮਾਨ ਆਨ ਸੁਨਿ ਛਾਡਤ ਨਿਕੇਤ ਹੈਮ੍ ।
ਕ੍ਰੋਧ ਕੀਜੇ ਕਰ੍ਮ ਕੋ ਪ੍ਰਬੋਧ ਕੀਜੇ ਤੁਲਸੀ ਕੋ, ਸੋਧ ਕੀਜੇ ਤਿਨਕੋ ਜੋ ਦੋਸ਼ ਦੁਖ ਦੇਤ ਹੈਮ੍ ॥32॥

ਤੇਰੇ ਬਲ ਬਾਨਰ ਜਿਤਾਯੇ ਰਨ ਰਾਵਨ ਸੋਂ, ਤੇਰੇ ਘਾਲੇ ਜਾਤੁਧਾਨ ਭਯੇ ਘਰ ਘਰ ਕੇ ।
ਤੇਰੇ ਬਲ ਰਾਮ ਰਾਜ ਕਿਯੇ ਸਬ ਸੁਰ ਕਾਜ, ਸਕਲ ਸਮਾਜ ਸਾਜ ਸਾਜੇ ਰਘੁਬਰ ਕੇ ॥
ਤੇਰੋ ਗੁਨਗਾਨ ਸੁਨਿ ਗੀਰਬਾਨ ਪੁਲਕਤ, ਸਜਲ ਬਿਲੋਚਨ ਬਿਰਂਚਿ ਹਰਿਹਰ ਕੇ ।
ਤੁਲਸੀ ਕੇ ਮਾਥੇ ਪਰ ਹਾਥ ਫੇਰੋ ਕੀਸ ਨਾਥ, ਦੇਖਿਯੇ ਨ ਦਾਸ ਦੁਖੀ ਤੋਸੋ ਕਨਿਗਰ ਕੇ ॥33॥

ਪਾਲੋ ਤੇਰੇ ਟੂਕ ਕੋ ਪਰੇਹੂ ਚੂਕ ਮੂਕਿਯੇ ਨ, ਕੂਰ ਕੌਡੀ ਦੂਕੋ ਹੌਂ ਆਪਨੀ ਓਰ ਹੇਰਿਯੇ ।
ਭੋਰਾਨਾਥ ਭੋਰੇ ਹੀ ਸਰੋਸ਼ ਹੋਤ ਥੋਰੇ ਦੋਸ਼, ਪੋਸ਼ਿ ਤੋਸ਼ਿ ਥਾਪਿ ਆਪਨੋ ਨ ਅਵ ਡੇਰਿਯੇ ॥
ਅఁਬੁ ਤੂ ਹੌਂ ਅఁਬੁ ਚੂਰ, ਅఁਬੁ ਤੂ ਹੌਂ ਡਿਂਭ ਸੋ ਨ, ਬੂਝਿਯੇ ਬਿਲਂਬ ਅਵਲਂਬ ਮੇਰੇ ਤੇਰਿਯੇ ।
ਬਾਲਕ ਬਿਕਲ ਜਾਨਿ ਪਾਹਿ ਪ੍ਰੇਮ ਪਹਿਚਾਨਿ, ਤੁਲਸੀ ਕੀ ਬਾఁਹ ਪਰ ਲਾਮੀ ਲੂਮ ਫੇਰਿਯੇ ॥34॥

ਘੇਰਿ ਲਿਯੋ ਰੋਗਨਿ, ਕੁਜੋਗਨਿ, ਕੁਲੋਗਨਿ ਜ੍ਯੌਂ, ਬਾਸਰ ਜਲਦ ਘਨ ਘਟਾ ਧੁਕਿ ਧਾਈ ਹੈ ।
ਬਰਸਤ ਬਾਰਿ ਪੀਰ ਜਾਰਿਯੇ ਜਵਾਸੇ ਜਸ, ਰੋਸ਼ ਬਿਨੁ ਦੋਸ਼ ਧੂਮ ਮੂਲ ਮਲਿਨਾਈ ਹੈ ॥
ਕਰੁਨਾਨਿਧਾਨ ਹਨੁਮਾਨ ਮਹਾ ਬਲਵਾਨ, ਹੇਰਿ ਹఁਸਿ ਹਾఁਕਿ ਫੂਂਕਿ ਫੌਂਜੈ ਤੇ ਉਡਾਈ ਹੈ ।
ਖਾਯੇ ਹੁਤੋ ਤੁਲਸੀ ਕੁਰੋਗ ਰਾਢ ਰਾਕਸਨਿ, ਕੇਸਰੀ ਕਿਸੋਰ ਰਾਖੇ ਬੀਰ ਬਰਿਆਈ ਹੈ ॥35॥

ਸਵੈਯਾ
ਰਾਮ ਗੁਲਾਮ ਤੁ ਹੀ ਹਨੁਮਾਨ ਗੋਸਾఁਈ ਸੁਸਾఁਈ ਸਦਾ ਅਨੁਕੂਲੋ ।
ਪਾਲ੍ਯੋ ਹੌਂ ਬਾਲ ਜ੍ਯੋਂ ਆਖਰ ਦੂ ਪਿਤੁ ਮਾਤੁ ਸੋਂ ਮਂਗਲ ਮੋਦ ਸਮੂਲੋ ॥
ਬਾఁਹ ਕੀ ਬੇਦਨ ਬਾఁਹ ਪਗਾਰ ਪੁਕਾਰਤ ਆਰਤ ਆਨఁਦ ਭੂਲੋ ।
ਸ਼੍ਰੀ ਰਘੁਬੀਰ ਨਿਵਾਰਿਯੇ ਪੀਰ ਰਹੌਂ ਦਰਬਾਰ ਪਰੋ ਲਟਿ ਲੂਲੋ ॥36॥

ਘਨਾਕ੍ਸ਼ਰੀ
ਕਾਲ ਕੀ ਕਰਾਲਤਾ ਕਰਮ ਕਠਿਨਾਈ ਕੀਧੌ, ਪਾਪ ਕੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਕੀ ਸੁਭਾਯ ਬਾਯ ਬਾਵਰੇ ।
ਬੇਦਨ ਕੁਭਾఁਤਿ ਸੋ ਸਹੀ ਨ ਜਾਤਿ ਰਾਤਿ ਦਿਨ, ਸੋਈ ਬਾఁਹ ਗਹੀ ਜੋ ਗਹੀ ਸਮੀਰ ਡਾਬਰੇ ॥
ਲਾਯੋ ਤਰੁ ਤੁਲਸੀ ਤਿਹਾਰੋ ਸੋ ਨਿਹਾਰਿ ਬਾਰਿ, ਸੀਂਚਿਯੇ ਮਲੀਨ ਭੋ ਤਯੋ ਹੈ ਤਿਹੁఁ ਤਾਵਰੇ ।
ਭੂਤਨਿ ਕੀ ਆਪਨੀ ਪਰਾਯੇ ਕੀ ਕ੍ਰੁਰੁਇਪਾ ਨਿਧਾਨ, ਜਾਨਿਯਤ ਸਬਹੀ ਕੀ ਰੀਤਿ ਰਾਮ ਰਾਵਰੇ ॥37॥

ਪਾఁਯ ਪੀਰ ਪੇਟ ਪੀਰ ਬਾఁਹ ਪੀਰ ਮੁਂਹ ਪੀਰ, ਜਰ ਜਰ ਸਕਲ ਪੀਰ ਮੀ ਹੈ ।
ਦੇਵ ਭੂਤ ਪਿਤਰ ਕਰਮ ਖਲ ਕਾਲ ਗ੍ਰਹ, ਮੋਹਿ ਪਰ ਦਵਰਿ ਦਮਾਨਕ ਸੀ ਦੀ ਹੈ ॥
ਹੌਂ ਤੋ ਬਿਨੁ ਮੋਲ ਕੇ ਬਿਕਾਨੋ ਬਲਿ ਬਾਰੇ ਹੀਤੇਂ, ਓਟ ਰਾਮ ਨਾਮ ਕੀ ਲਲਾਟ ਲਿਖਿ ਲੀ ਹੈ ।
ਕੁఁਭਜ ਕੇ ਕਿਂਕਰ ਬਿਕਲ ਬੂਢੇ ਗੋਖੁਰਨਿ, ਹਾਯ ਰਾਮ ਰਾਯ ਐਸੀ ਹਾਲ ਕਹੂఁ ਭੀ ਹੈ ॥38॥

ਬਾਹੁਕ ਸੁਬਾਹੁ ਨੀਚ ਲੀਚਰ ਮਰੀਚ ਮਿਲਿ, ਮੁఁਹ ਪੀਰ ਕੇਤੁਜਾ ਕੁਰੋਗ ਜਾਤੁਧਾਨ ਹੈ ।
ਰਾਮ ਨਾਮ ਜਪ ਜਾਗ ਕਿਯੋ ਚਹੋਂ ਸਾਨੁਰਾਗ, ਕਾਲ ਕੈਸੇ ਦੂਤ ਭੂਤ ਕਹਾ ਮੇਰੇ ਮਾਨ ਹੈ ॥
ਸੁਮਿਰੇ ਸਹਾਯ ਰਾਮ ਲਖਨ ਆਖਰ ਦਊਉ, ਜਿਨਕੇ ਸਮੂਹ ਸਾਕੇ ਜਾਗਤ ਜਹਾਨ ਹੈ ।
ਤੁਲਸੀ ਸఁਭਾਰਿ ਤਾਡਕਾ ਸఁਹਾਰਿ ਭਾਰਿ ਭਟ, ਬੇਧੇ ਬਰਗਦ ਸੇ ਬਨਾਈ ਬਾਨਵਾਨ ਹੈ ॥39॥

ਬਾਲਪਨੇ ਸੂਧੇ ਮਨ ਰਾਮ ਸਨਮੁਖ ਭਯੋ, ਰਾਮ ਨਾਮ ਲੇਤ ਮਾఁਗਿ ਖਾਤ ਟੂਕ ਟਾਕ ਹੌਮ੍ ।
ਪਰਯੋ ਲੋਕ ਰੀਤਿ ਮੇਂ ਪੁਨੀਤ ਪ੍ਰੀਤਿ ਰਾਮ ਰਾਯ, ਮੋਹ ਬਸ ਬੈਠੋ ਤੋਰਿ ਤਰਕਿ ਤਰਾਕ ਹੌਮ੍ ॥
ਖੋਟੇ ਖੋਟੇ ਆਚਰਨ ਆਚਰਤ ਅਪਨਾਯੋ, ਅਂਜਨੀ ਕੁਮਾਰ ਸੋਧ੍ਯੋ ਰਾਮਪਾਨਿ ਪਾਕ ਹੌਮ੍ ।
ਤੁਲਸੀ ਗੁਸਾఁਈ ਭਯੋ ਭੋਂਡੇ ਦਿਨ ਭੂਲ ਗਯੋ, ਤਾਕੋ ਫਲ ਪਾਵਤ ਨਿਦਾਨ ਪਰਿਪਾਕ ਹੌਮ੍ ॥40॥

ਅਸਨ ਬਸਨ ਹੀਨ ਬਿਸ਼ਮ ਬਿਸ਼ਾਦ ਲੀਨ, ਦੇਖਿ ਦੀਨ ਦੂਬਰੋ ਕਰੈ ਨ ਹਾਯ ਹਾਯ ਕੋ ।
ਤੁਲਸੀ ਅਨਾਥ ਸੋ ਸਨਾਥ ਰਘੁਨਾਥ ਕਿਯੋ, ਦਿਯੋ ਫਲ ਸੀਲ ਸਿਂਧੁ ਆਪਨੇ ਸੁਭਾਯ ਕੋ ॥
ਨੀਚ ਯਹਿ ਬੀਚ ਪਤਿ ਪਾਇ ਭਰੁ ਹਾਈਗੋ, ਬਿਹਾਇ ਪ੍ਰਭੁ ਭਜਨ ਬਚਨ ਮਨ ਕਾਯ ਕੋ ।
ਤਾ ਤੇਂ ਤਨੁ ਪੇਸ਼ਿਯਤ ਘੋਰ ਬਰਤੋਰ ਮਿਸ, ਫੂਟਿ ਫੂਟਿ ਨਿਕਸਤ ਲੋਨ ਰਾਮ ਰਾਯ ਕੋ ॥41॥

ਜੀਓ ਜਗ ਜਾਨਕੀ ਜੀਵਨ ਕੋ ਕਹਾਇ ਜਨ, ਮਰਿਬੇ ਕੋ ਬਾਰਾਨਸੀ ਬਾਰਿ ਸੁਰ ਸਰਿ ਕੋ ।
ਤੁਲਸੀ ਕੇ ਦੋਹੂఁ ਹਾਥ ਮੋਦਕ ਹੈਂ ਐਸੇ ਠਾఁਊ, ਜਾਕੇ ਜਿਯੇ ਮੁਯੇ ਸੋਚ ਕਰਿਹੈਂ ਨ ਲਰਿ ਕੋ ॥
ਮੋ ਕੋ ਝੂఁਟੋ ਸਾఁਚੋ ਲੋਗ ਰਾਮ ਕੌ ਕਹਤ ਸਬ, ਮੇਰੇ ਮਨ ਮਾਨ ਹੈ ਨ ਹਰ ਕੋ ਨ ਹਰਿ ਕੋ ।
ਭਾਰੀ ਪੀਰ ਦੁਸਹ ਸਰੀਰ ਤੇਂ ਬਿਹਾਲ ਹੋਤ, ਸੋਊ ਰਘੁਬੀਰ ਬਿਨੁ ਸਕੈ ਦੂਰ ਕਰਿ ਕੋ ॥42॥

ਸੀਤਾਪਤਿ ਸਾਹੇਬ ਸਹਾਯ ਹਨੁਮਾਨ ਨਿਤ, ਹਿਤ ਉਪਦੇਸ਼ ਕੋ ਮਹੇਸ ਮਾਨੋ ਗੁਰੁ ਕੈ ।
ਮਾਨਸ ਬਚਨ ਕਾਯ ਸਰਨ ਤਿਹਾਰੇ ਪਾఁਯ, ਤੁਮ੍ਹਰੇ ਭਰੋਸੇ ਸੁਰ ਮੈਂ ਨ ਜਾਨੇ ਸੁਰ ਕੈ ॥
ਬ੍ਯਾਧਿ ਭੂਤ ਜਨਿਤ ਉਪਾਧਿ ਕਾਹੁ ਖਲ ਕੀ, ਸਮਾਧਿ ਕੀ ਜੈ ਤੁਲਸੀ ਕੋ ਜਾਨਿ ਜਨ ਫੁਰ ਕੈ ।
ਕਪਿਨਾਥ ਰਘੁਨਾਥ ਭੋਲਾਨਾਥ ਭੂਤਨਾਥ, ਰੋਗ ਸਿਂਧੁ ਕ੍ਯੋਂ ਨ ਡਾਰਿਯਤ ਗਾਯ ਖੁਰ ਕੈ ॥43॥

ਕਹੋਂ ਹਨੁਮਾਨ ਸੋਂ ਸੁਜਾਨ ਰਾਮ ਰਾਯ ਸੋਂ, ਕ੍ਰੁਰੁਇਪਾਨਿਧਾਨ ਸਂਕਰ ਸੋਂ ਸਾਵਧਾਨ ਸੁਨਿਯੇ ।
ਹਰਸ਼ ਵਿਸ਼ਾਦ ਰਾਗ ਰੋਸ਼ ਗੁਨ ਦੋਸ਼ ਮੀ, ਬਿਰਚੀ ਬਿਰਂਚੀ ਸਬ ਦੇਖਿਯਤ ਦੁਨਿਯੇ ॥
ਮਾਯਾ ਜੀਵ ਕਾਲ ਕੇ ਕਰਮ ਕੇ ਸੁਭਾਯ ਕੇ, ਕਰੈਯਾ ਰਾਮ ਬੇਦ ਕਹੇਂ ਸਾఁਚੀ ਮਨ ਗੁਨਿਯੇ ।
ਤੁਮ੍ਹ ਤੇਂ ਕਹਾ ਨ ਹੋਯ ਹਾ ਹਾ ਸੋ ਬੁਝੈਯੇ ਮੋਹਿਂ, ਹੌਂ ਹੂఁ ਰਹੋਂ ਮੌਨਹੀ ਵਯੋ ਸੋ ਜਾਨਿ ਲੁਨਿਯੇ ॥44॥