॥ तृतीय मुंडके प्रथमः खंडः ॥

द्वा सुपर्णा सयुजा सखाया समानं-वृँक्षं परिषस्वजाते ।
तयोरन्यः पिप्पलं स्वाद्वत्त्यनश्नन्नन्यो अभिचाकशीति ॥ 1॥

समाने वृक्षे पुरुषो निमग्नोऽनिशया शोचति मुह्यमानः ।
जुष्टं-यँदा पश्यत्यन्यमीशमस्य
महिमानमिति वीतशोकः ॥ 2॥

यदा पश्यः पश्यते रुक्मवर्णं
कर्तारमीशं पुरुषं ब्रह्मयोनिम् ।
तदा विद्वान् पुण्यपापे विधूय
निरंजनः परमं साम्यमुपैति ॥ 3॥

प्रणो ह्येष यः सर्वभूतैर्विभाति
विजानन् विद्वान् भवते नातिवादी ।
आत्मक्रीड आत्मरतिः क्रियावा-
नेष ब्रह्मविदां-वँरिष्ठः ॥ 4॥

सत्येन लभ्यस्तपसा ह्येष आत्मा
सम्यग्ज्ञानेन ब्रह्मचर्येण नित्यम् ।
अंतःशरीरे ज्योतिर्मयो हि शुभ्रो
यं पश्यंति यतयः क्षीणदोषाः ॥ 5॥

सत्यमेव जयते नानृतं
सत्येन पंथा विततो देवयानः ।
येनाऽऽक्रमंत्यृषयो ह्याप्तकामा
यत्र तत् सत्यस्य परमं निधानम् ॥ 6॥

बृहच्च तद् दिव्यमचिंत्यरूपं
सूक्ष्माच्च तत् सूक्ष्मतरं-विँभाति ।
दूरात् सुदूरे तदिहांतिके च
पश्यंत्विहैव निहितं गुहायाम् ॥ 7॥

न चक्षुषा गृह्यते नापि वाचा
नान्यैर्देवैस्तपसा कर्मण वा ।
ज्ञानप्रसादेन विशुद्धसत्त्व-
स्ततस्तु तं पश्यते निष्कलं
ध्यायमानः ॥ 8॥

एषोऽणुरात्मा चेतसा वेदितव्यो
यस्मिन् प्राणः पंचधा सं​विँवेश ।
प्राणैश्चित्तं सर्वमोतं प्रजानां
यस्मिन् विशुद्धे विभवत्येष आत्मा ॥ 9॥

यं-यंँ लोकं मनसा सं​विँभाति
विशुद्धसत्त्वः कामयते यांश्च कामान् ।
तं तं-लोँकं जयते तांश्च कामां-
स्तस्मादात्मज्ञं ह्यर्चयेत् भूतिकामः ॥ 10॥

॥ इति मुंडकोपनिषदि तृतीयमुंडके प्रथमः खंडः ॥