വിഷ്ണോർവീര്യാണി കോ വാ കഥയതു ധരണേഃ കശ്ച രേണൂന്മിമീതേ
യസ്യൈവാംഘ്രിത്രയേണ ത്രിജഗദഭിമിതം മോദതേ പൂര്ണസംപത്
യോസൌ വിശ്വാനി ധത്തേ പ്രിയമിഹ പരമം ധാമ തസ്യാഭിയായാം
ത്വദ്ഭക്താ യത്ര മാദ്യംത്യമൃതരസമരംദസ്യ യത്ര പ്രവാഹഃ ॥1॥
ആദ്യായാശേഷകര്ത്രേ പ്രതിനിമിഷനവീനായ ഭര്ത്രേ വിഭൂതേ-
ര്ഭക്താത്മാ വിഷ്ണവേ യഃ പ്രദിശതി ഹവിരാദീനി യജ്ഞാര്ചനാദൌ ।
കൃഷ്ണാദ്യം ജന്മ യോ വാ മഹദിഹ മഹതോ വര്ണയേത്സോഽയമേവ
പ്രീതഃ പൂര്ണോ യശോഭിസ്ത്വരിതമഭിസരേത് പ്രാപ്യമംതേ പദം തേ ॥2॥
ഹേ സ്തോതാരഃ കവീംദ്രാസ്തമിഹ ഖലു യഥാ ചേതയധ്വേ തഥൈവ
വ്യക്തം വേദസ്യ സാരം പ്രണുവത ജനനോപാത്തലീലാകഥാഭിഃ ।
ജാനംതശ്ചാസ്യ നാമാന്യഖിലസുഖകരാണീതി സംകീര്തയധ്വം
ഹേ വിഷ്ണോ കീര്തനാദ്യൈസ്തവ ഖലു മഹതസ്തത്ത്വബോധം ഭജേയമ് ॥3॥
വിഷ്ണോഃ കര്മാണി സംപശ്യത മനസി സദാ യൈഃ സ ധര്മാനബധ്നാദ്
യാനീംദ്രസ്യൈഷ ഭൃത്യഃ പ്രിയസഖ ഇവ ച വ്യാതനോത് ക്ഷേമകാരീ ।
വീക്ഷംതേ യോഗസിദ്ധാഃ പരപദമനിശം യസ്യ സമ്യക്പ്രകാശം
വിപ്രേംദ്രാ ജാഗരൂകാഃ കൃതബഹുനുതയോ യച്ച നിര്ഭാസയംതേ ॥4॥
നോ ജാതോ ജായമാനോഽപി ച സമധിഗതസ്ത്വന്മഹിമ്നോഽവസാനം
ദേവ ശ്രേയാംസി വിദ്വാന് പ്രതിമുഹുരപി തേ നാമ ശംസാമി വിഷ്ണോ ।
തം ത്വാം സംസ്തൌമി നാനാവിധനുതിവചനൈരസ്യ ലോകത്രയസ്യാ-
പ്യൂര്ധ്വം വിഭ്രാജമാനേ വിരചിതവസതിം തത്ര വൈകുംഠലോകേ ॥5॥
ആപഃ സൃഷ്ട്യാദിജന്യാഃ പ്രഥമമയി വിഭോ ഗര്ഭദേശേ ദധുസ്ത്വാം
യത്ര ത്വയ്യേവ ജീവാ ജലശയന ഹരേ സംഗതാ ഐക്യമാപന് ।
തസ്യാജസ്യ പ്രഭോ തേ വിനിഹിതമഭവത് പദ്മമേകം ഹി നാഭൌ
ദിക്പത്രം യത് കിലാഹുഃ കനകധരണിഭൃത് കര്ണികം ലോകരൂപമ് ॥6॥
ഹേ ലോകാ വിഷ്ണുരേതദ്ഭുവനമജനയത്തന്ന ജാനീഥ യൂയം
യുഷ്മാകം ഹ്യംതരസ്ഥം കിമപി തദപരം വിദ്യതേ വിഷ്ണുരൂപമ് ।
നീഹാരപ്രഖ്യമായാപരിവൃതമനസോ മോഹിതാ നാമരൂപൈഃ
പ്രാണപ്രീത്യേകതൃപ്താശ്ചരഥ മഖപരാ ഹംത നേച്ഛാ മുകുംദേ ॥7॥
മൂര്ധ്നാമക്ഷ്ണാം പദാനാം വഹസി ഖലു സഹസ്രാണി സംപൂര്യ വിശ്വം
തത്പ്രോത്ക്രമ്യാപി തിഷ്ഠന് പരിമിതവിവരേ ഭാസി ചിത്താംതരേഽപി ।
ഭൂതം ഭവ്യം ച സർവം പരപുരുഷ ഭവാന് കിംച ദേഹേംദ്രിയാദി-
ഷ്വാവിഷ്ടോഽപ്യുദ്ഗതത്വാദമൃതസുഖരസം ചാനുഭുംക്ഷേ ത്വമേവ ॥8॥
യത്തു ത്രൈലോക്യരൂപം ദധദപി ച തതോ നിര്ഗതോഽനംതശുദ്ധ-
ജ്ഞാനാത്മാ വര്തസേ ത്വം തവ ഖലു മഹിമാ സോഽപി താവാന് കിമന്യത് ।
സ്തോകസ്തേ ഭാഗ ഏവാഖിലഭുവനതയാ ദൃശ്യതേ ത്ര്യംശകല്പം
ഭൂയിഷ്ഠം സാംദ്രമോദാത്മകമുപരി തതോ ഭാതി തസ്മൈ നമസ്തേ ॥9॥
അവ്യക്തം തേ സ്വരൂപം ദുരധിഗമതമം തത്തു ശുദ്ധൈകസത്ത്വം
വ്യക്തം ചാപ്യേതദേവ സ്ഫുടമമൃതരസാംഭോധികല്ലോലതുല്യമ് ।
സർവോത്കൃഷ്ടാമഭീഷ്ടാം തദിഹ ഗുണരസേനൈവ ചിത്തം ഹരംതീം
മൂര്തിം തേ സംശ്രയേഽഹം പവനപുരപതേ പാഹി മാം കൃഷ്ണ രോഗാത് ॥10॥
